ابن ملجم چقدرسرگردان ،تکیه داده به شانه ی دیوار

با خودش حرف میزندهذیان،درخودش دود میکند سیگار

از حوالی مسجد کوفه،صبحگاه غروب آبستن

تا پیاده روی کمی غمگین، سال هشتادوهرچه، گیرم چار

کاسه ی استخوانی پوکی از سرش را گرفته بین دو دست

تشنه ام چند قطره لطفن آب، همه ام شعله میکشد بسیار

اتفاقی نداشت تا اینجا، این پلانها چقدر بی ربطند

داستان داستان نحسی بود، چرت میزد زن صدا بردار

کات! یک مرد میرسد از راه ،از پلانهای نانوشته ی متن

کارگردان!چه میکنی آقا؟! این سکانس هزارم است انگار

مرد با کوله باری ازخرما دستش ازشیرکاسه آغشته

از جلوی تمام تجهیزات، میرود سمت آخر بازار

بچه های یتیم میخندند ،بچه های یتیم میر قصیند

بچه های یتیم میفهمند، نانشان باز هم شده تکرار

آسمان باز میشود از هم عطر خوب عروج می پیچد

بچه های زمین همه سیرند وعلی میدهد گزارش کار

آنروزها که شعر به یادت نمیرسید

یک واژه درست به دادت نمیرسید

نه!اشتباه میکنی ای شاعر جوان!

واژه ز یاد بود ،سوادت نمیرسید

خود را چقدر ساده فراموش میکنم

                     وقتی تو را دوباره در آغوش میکنم

قد میکشم مقابل شلاقهای باد

                     طوفان خنده های ترا گوش میکنم

لیوان آب عکس ترا میدهد نشان

                      یعنی به جای آب ترا نوش میکنم

با دست روی ماسه ترا میکشم قشنگ

                   یک ضربدر، دومرتبه مخدوش میکنم

آغوشهای بازی خیال مرا نبند

                     ای خواب نا نجیب!فراموش میکنم

 من این ذائقه ی مست ،خدا رحم کند

             و توکه می روی از دست،خدا رحم کند

 وای اگر پرسه زدنهای مرا سوق دهی

             طرف کوچه ی بن بست، خدا رحم کند

 هر چه دل بود بیاد تو کبوتر کردم

             به تو افسوس نپیوست، خدا رحم کند

 ذات تو موج بلند است که از غفلت باد

          خورده بر ساحلکی پست،خدا رحم کند

 از خودم خواستم آهسته فراتر بروم

              خود من راه مرا بست،خدا رحم کند

 تا شب قطبی این عشق ندارد سحری

        کمترین فاجعه مرگ است،خدا رحم کند

سلام .

*این شعر رو به دستهای مهربان و بزرگوار پدرم تقدیم میکنم*

نیمروز گرم تابستان ده          

                       کآتش از خورشید تابان میچکد

روی دامان بلند مزرعه       

                          دارد از دست پدر نان میچکد

*

دستهای مهربان خویش را     

                         خوب پیچانده بدور دست بیل

با همین طر فندساده سالهاست 

                        می ستاند از زمین باج سبیل

*

بارش تند عرق برگونه را 

                            همت مردش تحمل میکند

تا عرق می ریزد از پیشانیش

                           روی خاک مزرعه گل میکند

*

با متر سکهای پالیز خیار

                          مینشیند گرم صحبت میکند

بوته های هرز را قبل ازبرش

                           خوب سیراب محبت میکند

*

نیمه شبها بیل و فانوسی به دست

                        بوته های خویش را سر میزند

عادلانه جوی اگر سیراب بود

                             آب را در جوی دیگر میزند

*

خوشه خوشه از زمین حادثه

                   خرمن اندیشه اش را چیده است

راست میگفتند مردان قدیم

                        او نماد گرگ باران دیده است

*

رفته رفته زیر بار زندگی

                         قامتش اندیشه دارد تا شود

تا عصای شانه های کودکم 

                          تکیه گاه شانه ی بابا شود

               *******

کبوتر! بی وفائی پیشه کردی

                    که بام دیگری اندیشه کردی

تو که هرگز ننوشیدی کبوتر!

                چرا خون مرا  در شیشه کردی؟

فرهاد غم جنون ندارد

                 اندیشه ی بیستون ندارد

برسادگیش نخند شیرین!

            این خنده ی تو شگون ندارد

ذهنم شبیه وسوسه ی ذهن آدم است

              ایندفعه سیب نیست، تماشای مریم است

زیر و بم نگاه فریبای نادرش

                           تجویز انتهائی آرامش غم است

لبها چنان به خنده که انگار عید فطر

                گیسو چنان سیاه که گوئی محرم است

دستم به تار دامن او محکم است و او

              پشتش به دستهای خداوند محکم است

می گفت: بیت آخری از من بساز ،ماه

              گفتم نخواه! قافیه ی در خورت کم است

یکباره از زبان خدا داد زد که نه!

                         زیباترین قافیه تکرار مریم است

سلام بازم اومدم اما ایندفه با یه شعر ناب

به شکوه این غزل کمتر غزلی رو سراغ دارم.

هر وقت خوندم یه لذت تازه داشت و یه حس عجیب وبا شکوه

خوندنش رو برای چندین بار به شما هم پیشنهاد میکنم تا به

شکوه شعر و بزرگی شاعرش ایمان بیارید

خیال خام پلنگ من ،به سوی ماه جهیدن بود

                    وماه را زبلندایش ،به روی خاک کشیدن بود

پلنگ من-دل مغرورم- پرید و پنجه به خالی زد

                 که عشق -ماه بلند من- ورای دست رسیدن بود

گل شکفته!خداحافظ،اگر چه لحظه ی دیدارت

               شروع وسوسه ای درمن ،بنام دیدن و چیدن بود

من وتو آن دو خطیم آری،موازیان به ناچاری

               که هردو باورمان زآغاز، به یکدگر نرسیدن بود

اگر هیچ گل مرده دوباره زنده نخواهد شد

                     بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود

شراب خواستم و عمرم، شرنگ ریخت به کام من

                   فریب کار دغل پیشه،بهانه اش نشنیدن بود

چه سرنوشت غم انگیزی ،که کرم کوچک ابریشم

              تمام عمر قفس میبافت ،ولی به فکر پریدن بود

                                            زنده یاد حسین منزوی

شبی که باتوبیاید به ماه نیاز ندارد   

                          تودر منی وتو دیدن نگاه نیاز ندارد

با توجه به وجود شاعران خوبی که در تربت جام هستند و

استعدادهائی که درشعر دارند تصمیم دارم در حد بضاعتم

به معرفی شعرتربت جام وشاعران آن بپردازم تاهم زمینه ای

برای شناخت آنها باشدهم با شعردوستانم وبلاگم را وزین تر

 کنم امیدوارم حداقل به این طریق دین خودم رو به دوستانم 

 و شعر تربت جام ادا کرده باشم

بادوست بزرگوارم علیرضا نظری شروع میکنم

کسی دارد میان کوچه هایم سنگ میریزد

                           همو از ابتدا تا انتهایم سنگ میریزد

حضورم را نمی فهمیدو من با چشم خود دیدم

                     که او دارد به روی رد پایم سنگ میریزد

خودم را گوشه ی دیوار میبینم که میمیرد

                  و او بی دلهره بر جای جایم سنگ میریزد

به زیر بار نعش آرزوهائی که جان دادند

                 کمر خم می کنم بر انحنایم سنگ میریزد

همیشه یکنفر هنگام رفتن آب میپاشید

                         وحالا یکنفر دارد برایم سنگ میریزد

غزل گفتم که شاید باز هم اینجا بیایم خوب

                   ولی او بر سر شاید بیایم سنگ میریزد 

وکاش طرز نگاهت همیشه خوب بماند

                نشان رفتنت آنجا لب غروب بماند

تمام صورت خودرا به روی سینه ی سنگم

                    برای روز مبادا بیا بکوب بماند

شبیه چوب ومسیحاست داستان من و تو

                مسیح میروداما همیشه چوب بماند

زبانزداست که خوب و بداست آنچه بماند

       تو میروی ،تو که رفتی چگونه خوب بماند